Mijn eerste blog schrijven is een ware uitdaging. Waar te beginnen? Met kijken naar kinderen, dat is wel mijn ‘stokpaardje’ en is een onderwerp dat zowel ouders als collega’s altijd boeit.

Een baby krijgen is een ding, maar hoe weet je nu wat er in je baby om gaat? Een baby kan immers nog niet praten, toch? Maar door goed naar je baby te kijken leer je als het ware wel je baby te ‘lezen’. Oogcontact is daarbij essentieel en alles benoemen wat u doet, helpt ook. De baby begrijpt meer dan je denkt.

Wezenlijk contact met je baby
Maar kijken naar je baby betekent ook dat u wacht tot de baby terugkijkt, dan ontstaat het wezenlijk contact en daar zitten altijd wel een aantal tellen tussen. Het is leuk om te kijken waar hij naar kijkt en daarop aan te sluiten. Heel grappig is het om te zien hoe uw baby vanzelf afrondt door uw blik te ontwijken. Een later zoekt hij/zij dan weer oogcontact en kan het samenzijn weer beginnen.

Baby’s zijn competente wezens en verschillen onderling net zo als wij volwassenen. Zo zijn er knuffelbaby’s en baby’s die er liever op uit trekken.

Door te kijken naar kinderen en te onderzoeken wat kinderen nodig hebben zijn wij bij KinderRijk tot een eigen babypedagogiek gekomen. In 2003 bezocht ik een congres over het gedachtengoed van Emmi Pikler, een Hongaarse arts. De nadruk werd gelegd op een respectvolle verzorging, vrije bewegingsontwikkeling en het benoemen van handelingen. Ik heb die uitgangspunten overgenomen en aangepast aan de kinderopvang.

Sterk in onze pedagogiek is het feit dat we de wipstoeltjes, maxi cosi’s  en babygyms niet meer nodig hebben als ‘zoethouders’, maar uitgaan van wat kinderen nodig hebben. Hun eigen ruggengraat voelen is belangrijk, zo komen ze van nature tot vertrouwen in eigen kunnen en bewegen ze beter.

Een baby kun je beste laten liggen
Kinderen die nog niet kunnen zitten, kan je het beste laten liggen. Door vertrouwen te hebben en de juiste speeltjes om hen heen te leggen komen ze vanzelf tot spel, en ook tot zit. En tot kruipen en lopen, echt waar. Gaat allemaal vanzelf als je ze het vertrouwen geeft.
Omgekeerd is lastiger. Kinderen die in zit stand worden neergezet, zonder het zelf te kunnen komen niet makkelijk uit zit stand en worden zo afhankelijk van de pedagogisch medewerker of ouder. Maar willen ook niet meer liggen, want eenmaal verticaal de wereld gezien te hebben vraagt om meer, terwijl het brein dat nog niet allemaal kan verwerken. Je krijgt dan de baby’s waarvan men zegt: ’hij wil meer dan hij kan’.

Ik vind het altijd leuk om tijdens een rondleiding te zien hoe een kind contact maakt met mij. De baby kijkt naar mij, dan naar de ouder, voelt of het goed is en kijkt dan weer terug naar mij. Dat eerste contact en het vertrouwen is een prachtig moment.

Zo de kop is eraf, en eigenlijk kom ik nu pas op stoom. Maar een blog is een blog en geen boek. Heb je vragen, stel ze gerust.

Marjo Severijn,
Locatiemanager KDV Binnengasthuisstraat