De fijne motoriek waarmee je peuter stukjes ui weet te scheiden van de pastasaus doet vermoeden dat een mooie carrière als hersenchirurg zeker niet is uitgesloten. Ze bestaan echt hoor, die kinderen die op tweejarige leeftijd zwarte olijven wegspoelen met een glaasje bietensap, maar de meeste ouders krijgen vroeg of laat te maken met een fase waarin de maaltijd ineens aan een onderhandeltafel lijkt plaats te vinden.
Zien eten doet eten
We horen vaak dat kinderen op het kinderdagverblijf beter eten dan thuis. Het grote verschil is natuurlijk dat er in de kinderopvang vaak een flinke groep kinderen aan tafel zit. En het aloude gezegde is waar: zien eten doet eten. Soms lijkt de eetlust vooral ingegeven door de angst te kort te komen. Als je buurman links en rechts hun boterhammen binnen dertig seconden naar binnen hebben gewerkt en met volle wangen hun bordjes uitsteken naar de pedagogisch medewerker terwijl jij nog twijfelde over je eerste hapje, krab je toch even achter je oren. Een andere magische factor in het kinderdagverblijf is simpelweg de afleiding. Het is gezellig druk aan tafel, er wordt wat gezongen en iedereen kletst door elkaar heen. Voor je het weet heb je een hele banaan achter je kiezen.
Thuis zijn alle ogen vaak gericht op die ene etende peuter aan tafel. Logisch, want voor jou als ouder is niets zo belangrijk als de gezondheid van je kind. Soms lijkt je hele dag te bestaan uit het naar binnen coachen van vitamines. Maar al die aandacht werkt soms ook een beetje averechts. Daarom ben ik grote voorstander van de fine dining techniek op een bedje van Judo: samen smikkelen en meebewegen.
Samen koken
Betrek je kind zoveel mogelijk bij het koken. Een banaantje snijden met een bot botermesje kan al heel snel. Maar er zijn talloze kleine klusjes die kinderen leuk vinden, van knoflook pellen tot de puntjes van de sperzieboontjes af breken. Maak geen aparte maaltijd voor je kind. Misschien kun je de sambal pas aan tafel toevoegen, maar goed voorbeeld doet goed volgen. Je zou zelf ook raar opkijken als je ergens ging eten en je kreeg een bordje onherkenbare puree voorgeschoteld terwijl de gastheren heerlijk zaten te smikkelen van cannelloni met geitenkaas. Eet aan tafel, met alle gezinsleden en maak het gezellig. Het is wellicht wat te veel gevraagd om iedere avond eigen gemaakte menukaarten te verwachten, maar een tafelkleedje, een kaarsje, en een muziekje er bij is al snel geregeld. En dan komt het moeilijkste. Als je kind zijn bordje onmiddellijk vol walging van zich af schuift, negeer dat gewoon. Laat het bordje net binnen bereik staan, en klets en eet gezellig door met je kind en elkaar. Een gezond kind kan echt wel een dag of wat met wat minder eten toe.
Een les voor het leven
Simon Carmiggelt schreef al: Een opvoeder is een stakker die in het duister tast. Dat geldt zeker ook voor schrijvers van columns en blogs. Bovenstaande tips zullen wellicht niet onmiddellijk leiden tot een peuter die smult van zijn rauwe bloemkoolsalade. Maar dan heb je ongemerkt wel weer gezellig met elkaar aan tafel gezeten. En dat is een les die je kind zijn leven lang onthoudt.
Jacqueline Kock
Opleidingsadviseur KinderRijk
Meer tips vind je bijvoorbeeld op:
- Voedingscentrum: Mijn kind wil niet eten. Wat kan ik doen?
- Ouders van nu: Moeilijke eters: als je peuter niet wil eten