Door: Lennart van Trigt

Iedere ouder die kinderen naar de crèche of school brengt heeft er wel eens last van: haast. Ook ik uiteraard. Ik breng Lieve en Mats normaal gesproken, mijn vrouw Krista haalt ze op. Ik ben dus Hoofd ochtendritueel.

Laatst had ik zo’n ochtend. Bij het aankleden begon het al. Een discussie met Lieve over de gisteravond in volledige wederzijdse overeenstemming klaargelegde kleding. Lieve hervond haar oude stokpaardje dat broeken voor jongens zijn en ze moest haar lievelingsjurk aan. Niet in discussie gaan op zo’n ochtend, maar gelijk bakzeil halen en de jurk uit de kast pakken. Deze bevond zich op een voor mij volstrekt onvindbare plaats in de kledingkast en toen het eindelijk boven water was liepen we al 8 minuten achter op mijn schema.

Opmerkelijk genoeg hadden de twee deze ochtend ook opvallend weinig zin in ontbijt. Ons adagio ‘Je moet ontbijten, anders kan je de deur niet uit’ kan je niet zomaar terzijde schuiven, dus trok ik mijn meest persuasieve blik om beide kinderen te tonen dat ik hier geen duimbreed toe ging geven. Dat werkte: het ontbijt werd, weliswaar tergend langzaam, genuttigd. Achterstand op het schema: 12 minuten.

Met een spectaculaire tussensprint op het onderdeel haren kammen en schoenen aantrekken wist ik de achterstand terug te brengen tot een minuut of 7. Op naar de crèche. Tijdens onze wandeling kwam de onvermijdelijke valpartij: Mats stortte ter aarde op handen en knieën en zette het direct op een ontroostbaar huilen. Dan is er maar één oplossing: dragen en troosten tegelijk. Zo kwamen we bij KinderRijk aan en warempel: de situatie nam direct een positieve wending. Mats’ juf wist hem direct af te leiden door bewonderend naar zijn knieën te kijken en een pleister te beloven. Op de een of andere manier zien pedagogisch medewerkers altijd direct aan je dat er vandaag geen traag afscheid inzit en handelen ze dan ook direct en adequaat.

Tot mijn grote genoegen wist ik Lieve te interesseren voor een hardloopwedstrijd: wie het eerst bij school is. Wonder boven wonder wisten we de wedstrijd beiden zonder kleerscheuren door te komen. Een dikke kus, een high five en ze verdween huppelend de klas in. Schemacheck: stipt op tijd. Never a dull moment als Hoofd ochtendritueel.