Van dril tot kikker – deel 2

Begin mei nam pedagogisch medewerker Diana een bak met kikkervisjes mee naar BSO Noorddammerweg. De visjes zijn als kikkerdril uit de sloot geschept, om de kinderen het hele proces van dril tot kikker van dichtbij te laten beleven. Samen met de kinderen hield ze een dagboek bij. Tijd voor deel 2:

Week 3

Het water lijkt sneller vies te worden, er is ook wel wat overbevolking in de bak. Er komt een extra bak bij, hebben we samen met de kinderen besloten. Het vraagt weer even wat organisatie: water halen, extra bak zoeken en met het visnetje aan de slag. Wel voorzichtig scheppen natuurlijk, anders druk je de zachte visjes plat. Dit is een mooie oefening voor de polsmotoriek en geduld en beheersing. Daarnaast ook doorzettingsvermogen, want als je aan deze activiteit begint kun je niet na 5 minuten weer weglopen. Dit is echt een kwestie van afmaken waar je aan begint en ‘opgeven is geen optie’.

En ja hoor, daar was-ie weer: ‘Ieuw, het stinkt echt!’ Het stonk inderdaad, we leggen uit dat we de visjes daarom ook vers slootwater geven. En we verdelen de visjes nu over twee bakken. Iets meer bewegingsvrijheid voor onze dikkopjes.

Week 4

We treffen veel bewegingsloze dikkopjes aan in de bakken. Nog te vol? Zijn ze niet sterk genoeg? Geven we ze wel het juiste voedsel? Het is nog een heel karwei om de dode van de levende dikkopjes te scheiden. Dat vinden de kinderen ook: ‘Dit is echt saai…’, ‘Waarom duurt dit zo lang?’. En de vraag waar ik op zat te wachten: ‘Wat doen wij met de dode dikkopjes?’

Een aantal kinderen vond het een goed idee om ze te begraven. Allemaal stuk voor stuk. ‘Dat wordt een hele begraafplaats, juf, het zijn er best veel…’ Een andere optie die voorbijkwam was opereren. Uiteindelijk kwam iemand op het beste idee, zo vond de groep unaniem. We gooien de dode kikkervisjes terug in de sloot, dan kunnen andere dieren ze opeten, zo houden wij de kringloop in stand.

Ook denken wij dat de kikkervisjes een tekort aan zuurstof hebben, dus haalt pm’er Adrie waterplanten en brengt een collega van BSO Jane Addamslaan ons water uit de sloot, inclusief watervlooien. Krachtvoer voor onze kikkervisjes! We zijn heel benieuwd hoe onze vissen na het weekend gegroeid zijn.

Week 5

Het krachtvoer heeft zijn werk gedaan, wat groeien ze goed en zoals 1 van de kinderen opmerkt: ‘Ik snap nu waarom ze dikkopjes heten: ze hebben ECHT een dikke kop, juf!’

Nu ze groter en dikker zijn lijkt het alweer alsof de bak overvol zit. We laten de emmer met slootwater onder de tafel in de groep staan. Dit heeft als resultaat dat het toch echt weer naar sloot gaat stinken in de groep. Alle zintuigen nemen we mee in deze activiteit! ? Af en toe geven we de kikkervisjes een beetje water inclusief de watervlooien vanuit het slootwater. Als je met een fel lampje op het water schijnt kun je de watervlooien ook echt zien.

Week 6

We waren er al bang voor op donderdagmiddag… Al een paar dagen leek het alsof er wat schuim aan de bovenrand van het water kwam. Dit leek de kinderen geen goed teken. Water verschonen dan maar weer. Het is inmiddels een heel ritueel wat de kinderen samen met ons uitvoeren. ‘Moeten ze alweer nieuw water? Wat een viezerikjes zijn het, juf.’

Bij het overhevelen doen we een schokkende ontdekking, bijna alle visjes uit de bak waar het leek te schuimen zijn niet meer in leven. Voorzichtig halen we ze eruit. ‘Wat een lucht,’ roept een van de kinderen. ‘Plassen ze ook in het water, ofzo?’ Een ander reageert daarop met: ‘Ja duh, het is niet dat ze even naar de wc kunnen lopen.’
Wij genieten van de ontdekkingen die de kinderen doen en mooie verhalen die er ontstaan.

Week 7

Toen ik vanmorgen de groep binnenliep dacht ik een klodder poep te zien op een steen. Best veel poep voor zo’n klein kikkervisje. Ik haalde de rode deksel van de bak. Maar wat zag ik daar, een heus mini kikkertje! Helemaal blij, de cyclus is door naar een volgende stap.

Tijdens het binnendruppelen van de kinderen bleef ik bij de bak in de buurt zitten. Vanzelf komen er een aantal kinderen bij mij zitten. We praten over koetjes en kalfjes en ik vraag ze of ze al bij de kikkers hebben gekeken zo na het weekend. ‘Wauw, kijk dan! Een echte kikker! Huh zo klein, waarom zijn ze niet groter, ik kan het bijna niet zien!’ Het is een drukte rondom de ene bak die er nog over is in de groep. Als de kinderen goed en lang genoeg kijken ontdekken ze drie kikkertjes. Ze hebben nog wel een lange staart maar ze zijn zo goed als af.

Een aantal kinderen is echt teleurgesteld dat ze zo klein zijn. We praten over de grootte die ze verwacht hadden. En uiteindelijk komen de kinderen zelf tot de conclusie dat het logisch is dat ze zo klein zijn. Mooie gesprekken brengt deze bak vol natuur op gang.

‘Kunnen we nu met ze spelen?’ is de vraag die volgt. We praten met de kinderen, en vragen ze of dat een goed idee is. Ze komen zelf tot de conclusie dat het tijd is om de kikkertjes die op de stenen zitten terug te brengen naar de sloot. Dit weekend van 11 t/m 13 zijn de IVN Slootjesdagen, we hadden het niet mooier kunnen timen.

Pedagogisch medewerker Diana en de kinderen van groep Cheeta’s, BSO Noorddammerweg